Fátækleg minningarorð

Mig langar að skrifa hér fáein orð til að minnast aðeins kennara míns, Halldórs Bjarnasonar sagnfræðings sem lést síðastliðinn laugardag, fimmtugur að aldri.
Frá því ég hóf nám í sagnfræði fyrir fjórum árum, hef ég átt því láni að fagna að sitja nokkur námskeið undir leiðsögn Halldórs. Betri kennari er vandfundinn. Halldór var einstaklega áhugasamur og hlýlegur kennari, alltaf tilbúinn að hjálpa nemendum í vandræðum.
Þar sem ég hef verið í fjarnámi voru samskipi okkar Halldórs nær eingöngu bundin við tölvuskeyti. Þau skeyti voru mörg og skemmtileg og í gegnum þau sá maður glöggt hversu mikill öðlingur hann var.

Fyrir ári síðan skrifaði ég ritgerð um kjör ómaga á Austurlandi í námskeiði sem Halldór kenndi. Upp úr því fengum við bæði sömu hugmynd, þ.e. að þarna væri komið fínt efni í BA ritgerð. Þannig atvikaðist það að ég byrjaði að vinna að BA ritgerð undir dyggri leiðsögn Halldórs. Oft var ég að því
komin að gefast upp, en alltaf tókst Halldóri að hrista þann aumingjaskap af mér og hvetja mig áfram. Mín fyrsta hugsun eftir að ég frétti um andlát hans var að hætta við ritgerðina. En sú hugsun varði ekki nema örfá sekúndubrot, ritgerðina skal ég klára og tileinka hana minningu hans.