Það sem bara kallar geta gert...

Ég átti mjög athyglisverðar samræður við dóttur mína, Evu Pálínu á leiðinni í leikskólann í morgun. Þegar hún horfði á eftir stóru systur sinni á leið í vinnuna fór litli spekingurinn að spá í tilgang vinnunnar. "Hvers vegna þurfa allir að vinna?" spurði hún af eðlislægri forvitni þriggja ára barns. Gamla mamman reyndi að útskýra á einfaldan hátt samhengi vinnu og peninga og ég held að spekingurinn hafi skilið það mæta vel því í beinu framhaldi af þessum pælingum var farið að spá í framtíðarstarf. Vinna í gróðurhúsi eins og pabbi, á bókasafni eins og mamma, vera bóndi eins og afi og amma? Þá segir þriggja ára spekúlantinn af fullri alvöru: "Bara kallar geta verið bóndar". Við frekari umræður fékk ég að vita það að bara kallar geta verið sjómenn og prestar og bara konur geta verið kennarar. Hinsvegar gæta bæði kallar og konur verið læknar.

Það var hugsandi mamma sem kvaddi litla spekinginn sinn í leikskólanum. Hvaðan hefur barnið þessar "jafnréttishugmyndir"? Jú, hún hefur sennilega bara séð karlmenn í hlutverki sjómanna eða presta og kennararnir í leikskólanum eru eingöngu konur. En hún var alveg með það á hreinu að bara afi er bóndi, amma er bóndakona. Afi á svínin en amma á hænurnar. Athyglisvert þar sem sú stutta hefur oft verið með ömmu sinni í svínahúsinu og sér hana taka þátt í bústörfunum ekkert síður en afann.

Ég er hér með hætt að kalla mig feminista þó að ég voni að jafnréttisskoðanir dótturinnar eigi eftir að breytast með tímanum. Kynin eru svo gjörólík frá fæðingu, stelpur eiga að fá að vera stelpur og strákar eiga að fá að vera strákar. Að sjálfsögðu eiga svo þau störf sem þau velja sér í framtíðinni að vera metin á jafnréttisgrundvelli en ekki út frá kyni. Þess vegna segi ég enn og aftur, kennarar eiga að vera hálaunafólk... og hana nú!