samviskunag

Með hugann fullan af fjármálaáhyggjum sótti ég um vinnu við tímabundið skráningarverkefni á Héraðsskjalasafninu og viti menn...ég er komin í vinnu þar auk bókasafnsins. Líst ljómandi vel á, þykist reyndar vera ágætlega kunnug Safnahúsinu þar sem ég hef unnið á öllum hæðum þess á undanförnum árum. Fjárhagsleg heilsa mín ætti að batna til muna við þetta en það er spurning um annarskonar heilsu því samviskan plagar mig látlaust. Nú er ég semsagt komin í fulla vinnu, er í næstum fullu námi auk bús og barns. Þegar maður er að vesenast í mörgu í einu er alltaf sú hætta fyrir hendi að maður sinni engu nógu vel, heldur hlaupi yfir allt á hundavaði. Ég vil að sjálfsögðu standa mig í vinnunni... vinnunum, ég vil líka standa mig vel í náminu og síðast en ekki síst vil ég gefa Evu Pálínu allan þann tíma og þá umhyggju sem hún þarf. En Eva er skynsöm stelpa sem tekur þessari "vinnugleði" mömmunnar með stóískri ró.

Hvað námið varðar þá er ég aðeins að ná áttum eftir stefnubreytinguna um áramótin. Auðvitað hefði verið gaman að útskrifast í sumar, en það þýðir ekki að fást um það. Núna er ég að byrja á ritgerð um sjálfsævisögur sem sagnfræðilegar heimildir og notkun þeirra. Virðist ekki spennandi við fyrstu sýn, en ég er orðin gjörsamlega heilluð. Hvað veitir okkur betri innsýn í huga venjulegs fólks heldur en einmitt sjálfsævisögur, endurminningar, dagbækur og sendibréf? Reyndar þarf að hafa í huga að efni sem væntanlega er skrifað frá hjartanu endurspeglar aðeins sannleika og skoðanir þess einstaklings sem það skrifar sem þarf ekki endilega að vera ríkjandi skoðun samfélagsins.